کرونا و درد دلهای خودمونی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

میدونم این روزها کرونا و اخبارش و حضورش خیلی دل و دماغی براتون نگذاشته و خبرها حال همه رو بد کرده، ولی فکر کردم شاید بد نباشه به بهانه کرونا بتونیم از این شرایط سخت کمی ارام تر عبور کنیم .

طبیعتا وقتی اتفاقی مثل شیوع یک بیماری رخ میده ، همه دچار ترس و دلهره میشند که نکنه مبتلا بشیم ، نکنه بمیریم و هزارتا سوال دیگه که میتونه حالمون رو بد کنه ، کاملا قابل درک هست .

 

توی این روزها همه یه جورایی هم غصه خودمون رو میخوریم و همه غصه دیگران رو.

و چقدر که همه به این همدلی ها نیازمند هستیم

.

رسانه ها گاها بعضی اخبار رو بزرگتر و شدید تر از اونچه که هست نشون میدند چون اونها هم مایلند دیده بشند ، ولی بهتره توی این شرایط بحرانی خیلی به رسانه ها بیش از حد توجه نکنیم ، همه ما پزشکی داریم در محلمون که میتونیم اطلاعات درست رو بکیریم ، فقط کمی مراقبت و ااحتیاط میتونه کمک کنه به ما با کمترین آسیب عبور کنیم.

از طرفی توی این شرایط همه ما نگران عزیزانمون ، خودمون و همدیگه هستیم ، مخصوصا که سال سختی بر همه گذشت  و خب الان توی اسفند ماه خیلی از کسب و کار ها از رونق افتاد و طبیعی هست که مشکلاتی هم اضافه میشه به دیگر استرس‌هامون.

همه اینها یک طرف ولی کرونا بجز شیوع بیماری چیز دیگری هم به همراه داره و اون فکر کردن به « مرگ » هست.

و انچه که قابل توجه هست حضور مرگ در کنار زندگی است و خیلی طبیعیه ،این که همه ما روزی بمیریم ، فقط چه زمانی رو نمیدونیم و از کنترل ما خارج هست . و چقدر خوب که به اونهم مثل زندگی فکر کنیم.

حتما همه ما لحظاتی رو تجربه کردیم که به مرگ فکر کردیم، و اینکه دیگه نباشیم ، عزیزانمون چی میشن ؟ خانواده؟ همسر؟ شوهر؟ فرزندان؟؟؟؟

طبیعتا فکر به مرگ ترس آوره مخصوصا برای کسانیکه خوب زندگی نکردند، ولی این یک حقیقته که هر لحظه و هر آن با اتفاقی میتونه مارو ببلعه در کام خودش.هر بار با اسمی ، کرونا ، زلزله ، تصادف، فلان بیماری و و و ...

ولی هست .

چقدر خوبه که دوباره فکر کنیم به اینکه چه کردیم ؟ چکار میتونستیم بکنیم و چکار بکنیم ؟

میتونیم رنگ و معنای بودنهامون رو با تغییراتی عوض کنیم و معنایی قشنگتر به بودن و زندگی هامون بدیم ، میشه با یک پیام یه تلفن به عزیزان و خانواده و دوستان توجه و محبت و عشق خودمون رو بدیم، حضورمون رو پر رنگ کنیم ، زمان برای هیچکس  بی انتها نیست و ما از یک ثانیه بعد ناآگاه.

شاید اگر بدونیم ممکنه خیلی راحت‌تر از اونی که فکر کنیم بمیریم کمی مهربانتر باشیم باهم .

دنیا همیشه مجالی برای بعدا به ما نمیده.

باید از کرونا بهانه ایی بسازیم که زندگی کنیم اونهم با عشق ، با محبت و انگیزه های قوی تر و محکم تر .

امیدوارم هممون با آگاهی ، هوشیاری و همدلی این روزهای اخر سال رو سپری کنیم و درس کرونا برای ما جز کاشت عشق و مهربانی و بخشش نباشه .

آمین

                         حواسمون بهم باشه